Programy UE

Bednarkiewicz Stanisław (1879-1941)

Proboszcz kościański Syn kowala, Piotra, i Emilii z Bogusławskich. Ur. 7 V w Ziminie par. Krerowo k. Środy Wlkp. W l. 1892-1901 uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, w tym czasie był stypendystą Towarzystwa Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego, i po złożeniu matury podjął studia teologiczne (1901-1905) w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął 2 IV 1905 w bazylice gnieźnieńskiej. 15 IV 1905 został w zastępstwie wysłany na wikariat w Kościanie; był kolejno na podobnych zastępstwach w kilku parafiach: od 1 VII 1905 w Żytowiecku (dek. krobski), od 1 VII 1906 w Jankowie Zaleśnym (dek. koźmiński) i od 2 I 1906 w Czempiniu (dek kościański). Pragnął wrócić do Kościana, gdzie widział dla siebie największe możliwości pracy duszpasterskiej i społecznej, na swoją też prośbę otrzymał 1 X 1907 ponownie wikariat kościański. Z miastem tym związał się odtąd na pozostałe lata pracy duszpasterskiej. Mianowany 7 III 1919 (po śmierci ks. J. Surzyńskiego) proboszczem kościańskim, uzyskał od kardynała Edmunda Dalbora pochwałę za działalność duszpasterską. Dodatkowo pełnił obowiązki notariusza dekanalnego i wizytatora nauki religii w szkołach powszechnych pow. kościańskiego. Podczas okupacji aresztowany 6 X 1941 w Kościanie, przebywał w Poznaniu w Forcie VII, skąd przewieziono go 30 X 1940 do obozu koncentracyjnego w Dachau (nr obozowy 28056). Zginął tam 9 XII 1941.

Już jako kleryk okazywał zamiłowanie do pracy społecznej, pomagając podczas wakacji chłopcu ze swej rodzinnej miejscowości w przygotowaniu się do gimnazjum. W pierwszym okresie kapłaństwa miał mniejsze możliwości pracy społecznej wskutek częstych zmian na wikariatach. W Kościanie współpracując z ks. prob. J. Surzyńskim i kolegą wikariuszem Stanisławem Budaszewskim (1911-1913), zajął się parafialnymi bractwami i towarzystwami, przede wszystkim Tow. Wstrzemięźliwości, Strażą św. Józefa i Katolickim Tow. Robotników Polskich, którego był wicepatronem. Należał do Tow. Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego. Przed odzyskaniem niepodległości Polski walczył o język narodowy w nauczaniu dzieci. Przed wybuchem powstania wlkp. wszedł w skład Rady Robotniczo-Żołnierskiej i mocą jej uchwały przed 23 XI 1918 został II inspektorem szkolnym na pow. kościański z poleceniem przywrócenia języka polskiego w nauczaniu. Odznaczając się talentem pedagogicznym i organizacyjnym, przyczynił się w pierwszym rzędzie do powstania prywatnego gimnazjum żeńskiego im. Marii Konopnickiej w Kościanie, którego był dyrektorem przez kilkanaście lat. W państwowym gimnazjum męskim uczył języków klasycznych. W marcu 1919 był jednym z założycieli Spółki Pedagogicznej w Poznaniu, zajmując się wydawaniem podręczników szkolnych dla powstającego szkolnictwa polskiego. W 1929 zrezygnował z czynnej pracy nauczycielskiej. Jego szczególną zasługą było zorganizowanie wydawania podręczników szkolnych w oparciu o miejscową drukarnię. Był też wówczas prezesem Komitetu Powiatowego Tow. Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego i pełnił funkcję wiceprezesa Komitetu Wykonawczego Koła Przyjaciół Kościańskiego Batalionu Obrony Narodowej. Za swoją działalność narodową i społeczną otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.