Psarski Wojciech (1888-1944)

Inżynier cukrownik, działacz gospodarczy. Ur. 19 IV w Ciechanowie, był synem Władysława Rudolfa i Marii z Psarskich. Jego brat bliźniak Stanisław był chemikiem.

Władysław studiował w Krakowie, a następnie od 1909 cukrownictwo w Belgii, gdzie w 1912 otrzymał dyplom inżyniera przemysłowego. Po powrocie do kraju pracował w cukrowni w Rytwianach (pow. sandomierski), a następnie w nowo powstających cukrowniach we Włostowie (pow. opatowski) i w Częstocicach k. Ostrowca Świętokrzyskiego. W l. 1914-16 pracował jako inżynier chemik w cukrowni w Ciechanowie, a od r. 1916 jako z-ca dyrektora cukrowni i rafinerii w Leśmierzu (pow. łęczycki). Na początku 1919 r. został dyrektorem technicznym cukrowni w Kościanie i w tym samym jeszcze roku jej dyrektorem naczelnym. Na stanowisku tym pozostał do września 1939 r. Przeprowadził stopniowo wymianę personelu niemieckiego cukrowni na polski, choć większość akcjonariuszy stanowili Niemcy. Pod jego kierownictwem „Cukrownia Kościańska” S.A. zajęła już po dziesięciu latach czwarte co do wielkości produkcji miejsce wśród cukrowni w Polsce.

Przez krótki czas Psarski brał udział w życiu politycznym jako poseł do Sejmu RP w kadencji 1930-5, wybrany z listy państwowej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Prowadził żywą działalność na polu gospodarczym. Wchodził do wielu rad nadzorczych, przewodniczył Wielkopolskiemu Tow. Cukrowniczemu. Od jesieni 1939 był poszukiwany przez gestapo i od listopada ukrywał się w Warszawie. W l. 1941-44 pracował w Departamencie Przemysłu i Handlu Delegatury Rządu na Kraj, gdzie m.in. inwentaryzował mienie wywożone przez Niemców z Polski oraz brał udział w przygotowywaniu programu odbudowy i rozwoju polskiego przemysłu w latach powojennych. Zginął od wybuchu granatu w powstaniu warszawskim. Od 1915 r. żonaty był z Zofią z Bronikowskich, z którą miał sześcioro dzieci.