Sierakowski Józef (zm. 1814)
Rzeźnik warszawski, zastępca członka Rady Najwyższej Narodowej w czasie powstania kościuszkowskiego 1794 r. Pochodził z Kościana. W 1779 przybył do Warszawy wraz z bratem Dominikiem. Obydwaj prowadzili od tego czasu wspólne interesy, handlowali wołami i równocześnie byli rzeźnikami. Obaj mieli poważną pozycję wśród mieszczaństwa warszawskiego: Dominik był radnym miejskim, a Józef w 1793 występował jako starszy cechu rzeźniczego i delegowany od cechów do Generalności konfederacji targowickiej w obronie praw konfraterni i cechów m. Warszawy. W końcu 1793 lub na początku 1794 Sierakowski został wciągnięty przez Jana Kilińskiego do patriotycznego sprzysiężenia kierowanego przez Ignacego Działyńskiego. Pomimo niesnasek między czeladnikami i starszyzną udało się na wiosnę 1794 pozyskać cechy do konspiracji i do walki powstańczej, w której stanowiły poważną siłę. Gdy zapadła decyzja rozpoczęcia powstania Związek Rewolucyjny wciągnął Kilińskiego i Sierakowskiego silniej w robotę, wezwał starszyznę cechową na posiedzenia, aby przez nich dotrzeć do patriotycznie nastawionych cechów. W dniach powstania (17-18 IV 1794) Sierakowski należał obok Kilińskiego do tych nielicznych przedstawicieli możniejszego mieszczaństwa, którzy osobiście brali udział w walkach. Prawdopodobnie Sierakowski prowadził jedną z grup mieszczan, wśród nich rzeźników uzbrojonych w topory, i walczył na ich czele na Nowym Mieście, Świętojerskiej i Podwalu. Za czasów Rady Zastępczej Tymczasowej Sierakowski pozostający w bliskich stosunkach z prezydentem Ignacym Zakrzewskim, miał dość znaczne wpływy. Wszedł do Komisji Porządkowej Warszawskiej, która dla uspokojenia rewolucyjnych nastrojów wśród rzemieślników i plebsu wezwała cechy do podjęcia robót w warsztatach i zabroniła rzemieślnikom noszenia broni. Z ramienia tej komisji Sierakowski wszedł w skład Deputacji Dozorczej nad więźniami, która sprawowała dozór zarówno nad jeńcami wojennymi, jak i aresztantami oraz dbała o ich potrzeby. Przy tworzeniu Rady Najwyższej Narodowej Sierakowski wszedł do niej jako zastępca członka. Jednak mieszczanie nie byli zadowoleni z jej składu i po naradach wyłonili deputację do Naczelnika Kościuszki z żądaniem równego udziału mieszczan i szlachty w Radzie. Sierakowski był jednym z deputowanych. 12 VI 1794 podpisał odezwę wzywającą obywateli do udzielenia pomocy dla wojska w darach lub pieniądzach. W tym czasie, zapewne z jego inicjatywy, cech rzeźników powziął uchwałę o dostarczeniu, wyekwipowaniu i uzbrojeniu 50 ludzi do korpusu policji miejskiej. Prawdopodobnie poniósł wiele wydatków w czasie powstania i po jego upadku pogorszył się zapewne jego stan majątkowy. Zmarł w 1814 r. Nie wiadomo czy zostawił potomstwo z małżeństwa z Antoniną z Grzywińskich.